Hoe het break-even punt te berekenen zonder vaste kosten
Elk klein en groot bedrijf houdt zich bezig met het maken van winst voor de eigenaren. Om het punt te bepalen waarop een bedrijf winstgevend is, kunnen managers het break-evenpunt berekenen, wat het punt vertegenwoordigt waarop de omzet gelijk is aan de kosten en het toekomstige inkomen een winst oplevert. Omdat bedrijven niet uitsluitend op vaste kosten vertrouwen, kan het berekenen van het break-evenpunt ingewikkeld zijn.
Vaste en variabele kosten
Elk bedrijf heeft vaste kosten, die een rol spelen bij het bepalen van break-even points. Bedrijven hebben ook variabele kosten, waardoor het vinden van het werkelijke breekpunt moeilijker is dan in theoretische modellen of eenvoudige voorbeelden. Variabele kosten zijn kosten die stijgen naarmate de productie toeneemt, terwijl vaste kosten gelijk zijn, ongeacht de productieniveaus. Een fabrikant betaalt bijvoorbeeld een vaste prijs om een fabriek te huren, maar een variabele kosten voor elektriciteit op basis van het aantal uren dat hij elke dag in de fabriek werkt.
Variabele kosten bepalen
Aangezien bepaalde kosten van zakendoen door hun aard variabel zijn, moeten bedrijfsleiders deze op verschillende productieniveaus verantwoorden. Sommige variabele kosten stijgen steil, daarna afvlakken, terwijl anderen blijven stijgen voor onbepaalde tijd als de productie toeneemt. Sommige variabele kosten stijgen in een tempo dat langzamer is, waardoor de productiesnelheid toeneemt. Grondstoffen kunnen bijvoorbeeld per stuk minder kosten als ze in bulk worden gekocht voor grote productieorders. Productiemanagers maken computermodellen en grafieken om de stijging van variabele kosten op verschillende niveaus van productiviteit te visualiseren.
Breaking Even
Als een bedrijf alleen vaste kosten heeft, is het berekenen van het break-evenpunt eenvoudig. Het break-even punt wordt vaak uitgedrukt als het aantal verkochte eenheden, of het totale bedrag aan inkomsten uit verkochte eenheden, nodig om de totale kosten voor een bepaalde periode te evenaren. Variabele kosten drukken het break-even-doel hoger, aangezien elke nieuwe verkochte eenheid ten koste gaat van extra productiekosten. De omzet per eenheid verandert niet naarmate de productie toeneemt. De kosten veranderen echter, omdat vaste kosten worden verdeeld over meerdere eenheden en variabele kosten worden verhoogd door het hogere productieniveau.
Resultaat
Het baseren van break-even berekeningen op variabele kosten is alleen zo onvolledig en misleidend als volledig op vaste kosten te baseren. In plaats daarvan worden vaste en variabele kosten gecombineerd om aan te geven hoeveel het een bedrijf kost om een artikel te produceren, en dus hoeveel het moet verdienen om break-even te maken. Hogere productieniveaus verdelen de vaste kosten over meerdere eenheden, waardoor de kosten per stuk feitelijk dalen, ondanks de stijging van de variabele kosten. Als een bedrijf van plan is om meer goederen te produceren, zal het meestal zelfs sneller kapot gaan dan wanneer het minder totale goederen zou produceren.